யார் சிரித்தால் தீபாவளி?

அவள் பெயர் கவிதா.

18 வயதுப் பருவ மங்கை.

சந்தனக்கலரில் பூப்போட்ட சுடிதாரும் துப்பட்டாவும் அணிந்து அவள் மேடையேறினாள்.மேடையில் அமர்ந்திருந்த நாங்கள் அவள் முகத்தை ஏறிட்டுப் பார்த்தோம்.ஒரு நிமிடத்துக்கு மேல் அவள் முகத்தைப் பார்க்க முடியவில்லை.இரு கரங்களையும் துப்பட்டாவுக்க்குள்ளேயிருந்து வெளியே எடுத்து வணக்கம் சொன்னாள்.அந்தக் கைகளையும் எங்களால் தொடர்ந்து பார்க்க முடியவில்லை.அவள் ஒரு இளம் பட்டாசுத்தொழிலாளி.

அவள் ஏழாவது வகுப்புப் படித்துக்கொண்டிருந்தபோது வீட்டில் அம்மாவோடு சேர்ந்து பட்டாசு சுற்றிக்கொண்டிருந்தபோது விபத்து ஏற்பட்டு அவள் முகம் கோரமாகச் சிதைந்துபோனது.கைகளில் விரல்கள் எல்லாம் மெழுகைப்போல உருகி ஒரே சதைக்கோளமாகி இருந்தது.அது வீட்டில் நடந்த விபத்து என்பதால் சட்டப்படி நட்ட ஈடு ஏதும் பெற முடியவில்லை.கருணைத்தொகையாக 25000 ரூபாய் மட்டும் கிடைத்தது.போராடினால் இன்னும் கொஞ்சம் பணம் அதிகமாகக் கிடைக்கலாம்.

ஆனால் கவிதாவின் அம்மா சொன்னார் ” இந்தப்பொண்ணோட எதிர்காலம் என்னாகுமோ என்கிற கவலையிலே நான் நல்லா தூங்கி ஆறு வருசமாகுதுய்யா.இந்த முகத்தை உங்களாலேயே ஒரு நிமிசம்கூட உத்துப்பாக்க முடியலே .இவளை யாரு கல்யாணம் கட்டுவா?என் காலம் முடிஞ்ச பிறகு இவ கதியென்ன?இந்த பூமியிலே எங்கே போய் அவ இருப்பா சொல்லுங்க சாமிகளா...”

தீபாவளிக்கு நாம் கொளுத்துகிற பட்டாசுகளின் சத்தத்தில் இந்தக் கவிதாக்களின் அழுகுரல்கள் அம்மாக்களின் கதறல்கள் எல்லாமே அமுங்கித்தானே போய்விடுகிறது?மேடையில் இருந்த எங்களிடம் அம்மாவின் கேள்விக்கு எந்த பதிலும் இல்லை.என் கன்னங்களில் உருண்ட கண்ணீரையும் கூட மேடை நாகரிகம் கருதியோ என்னவோ அவசரமாகத் துடைத்துக்கொண்டேன்.

கவிதாவைப்போல பலர் மேடையேறினார்கள்.கை இழந்தவர்கள்.தலை முடியோடு மேற்பகுதி கருகியவர்கள்.கணவனை இழந்தவர்கள் என.. ..

*

கடந்த இரு மாதங்களுக்கு முன்னால் சிவகாசியைச் சுற்றிலும் அடுத்தடுத்து பட்டாசுத் தொழிற்சாலைகளில் வெடி விபத்துக்கள் நடந்து 20க்கு மேற்பட்ட தொழிலாளிகள் கொல்லப்பட்டனர்.தினசரி தென் மாவட்ட செய்தித்தாள்களில் வந்த அச்செய்திகள் பெரும் அதிர்ச்சியையும் மன உளைச்சலையும் தந்தன.ஆண்டுதோறும் தீபாவளிக்கு முந்தின மாதங்களில் எம் மக்களின் உடம்பில் திரி வைத்து வெடிக்கப்படும் இக்கொடுமை நடந்துகொண்டே இருக்கிறது. இது சகஜம்தானே என்று நினைப்பதுபோல நம் சமூகம் மௌனமாய்க் கடந்து போய்க்கொண்டே இருக்கிறது.

இம்முறை இந்திய தொழிற்சங்க மையமும் (சி.ஐ.டி.யு) அனைத்திந்திய ஜனநாயக மாதர் சங்கமும் சேர்ந்து இக்கொடுமைகள் குறித்த விரிவான கள ஆய்வினை மேற்கொண்டு அதன் தொடர்ச்சியாக பாதிக்கப்பட்ட மக்களை அணிதிரட்டி சிவகாசியில் கடந்த 30-8-09 அன்று ஒரு பொதுவிசாரணைக்கு ஏற்பாடு செய்தனர்.பொது விசாரணையின் நீதிபதிகள் குழுவில் ஒருவனாக நானும் மேடையில் இருந்தேன்..

சிவகாசியைச்சுற்றிலுமுள்ள 200க்கு மேற்பட்ட கிராமத்து மக்கள் பட்டாசுத்தொழிலில் ஈடுபட்டுள்ளனர்.அநேகமாக எல்லா கிராமங்களிலும் வெடி விபத்துக்களில் மரணமடைந்த/காயப்பட்ட/கை,கால் இழந்த தொழிலாளிகள் அல்லது அவர்கள் குடும்பத்தினர் இருக்கிறார்கள்.

பட்டாசுத்தொழிலில் குழந்தைகள் சர்வசாதாரணமாக ஈடுபடுத்தப்பட்டு வந்தனர்.ஏராளமான குழந்தை உழைப்பாளிகள் கடந்த காலங்களில் சிவகாசியில் இதுபோன்ற விபத்துக்களில் கொல்லப்பட்டுளனர்.தொடர்ச்சியான தொழிற்சங்கங்களின் போராட்டங்களாலும் மனித உரிமை அமைப்புகளின் வழக்குகளாலும் இப்போது பட்டாசுத் தொழிற்சாலைகளில் வெளிப்படையாக எந்த முதலாளியும் குழந்தை உழைப்பாளிகளை சேர்ப்பதில்லை.ஆனாலும் காண்ட்ராக்ட் முறை அதிலும் வந்த பிறகு வீடுகளுக்கு எடுத்துச்சென்று பட்டாசு தயாரிக்கும்போது அங்கு குழந்தைகள் ஈடுபடுத்தப்படுவது தொடரத்தான் செய்கிறது.

பட்டாசுத்தொழிற்சாலைகளில் விபத்துக்கு முக்கிய காரணமாக அப்பொது விசாரணையில் வெளிவந்த உண்மை- வெடிகள் தயாரிப்பதற்கான ரசாயனப்பொருட்கள் குறித்த எந்த அறிவும் பயிற்சியும் தரப்படாத தொழிலாளிகள் அப்பணிகளில் ஈடுபடுத்தப்படுவதுதான். போர்மேன் எனப்படும் ஒருவர்தான் ரசாயனக்கலவையைத் தயாரிப்பது மற்றும் ரசாயனக்கழிவுகளை பாதுகாப்பாக அழிப்பது போன்ற வேலைகளைச் செய்ய வேண்டும் என்று சட்டம் சொல்கிறது. சிவகாசியில் எந்தப் பட்டாசுத் தொழிற்சாலைக்குப் போனாலும் மத்திய அரசின் வெடிமருந்துத்துறை அளித்த முறைப்படியான ஒரு போர்மேன் சான்றிதழ் அவருடைய புகைப்படத்துடன் பிரேம் போட்ட கண்ணாடியுடன் ஆணியில் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும்.ஆனால் அப்படத்தில் உள்ள போர்மேன் அங்கே இருக்க மாட்டார்.கேள்வி ஞானத்தின் அடிபடையில் ஒரு போர்மேன் அங்கே வேலை செய்து கொண்டிருப்பார்.

விசாரணை மேடையில் அப்படி சான்றிதழ் பெற்ற ஒரு போர்மேன் சாட்சி சொல்ல வந்தார்.அவருடைய சான்றிதழின் ஜெராக்ஸ் பிரதியை எங்களிடம் வழங்கிவிட்டுச் சொன்னார்.” அய்யா நான் எஸ்.எஸ்.எல்.சி படித்திருக்கிறேன்.ரொம்ப காலமாக ஒரு ஜவுளிக்கடையில்தான் வேலை செய்கிறேன்.எனக்கு ரசாயனம் பற்றி எதுவுமே தெரியாது.எனக்குப் பழக்கமான பட்டாசு ஆலை அதிபர் ஒருவர் என் சான்றிதழையும் புகைப்படத்தையும் வாங்கிச் சென்று இந்த போர்மேன் சான்றிதழைப் பெற்று அவரது தொழிற்சாலையில் தொங்க விட்டு வேறு ஒரு பயிற்சியற்ற நபரை வைத்து வேலை வாங்கிக்கொண்டிருக்கிறார்.பெரும்பாலான தொழிர்சாலைகளில் இதுதான் நிலை.நான் ஒரு நாள் கூட பட்டாசு ஆலைப்பக்கம் போனதில்லை” .உண்மையில் அவருடைய வாக்குமூலம் எனக்கு அதிர்ச்சியளிக்கவில்லை.பணத்துக்காக எதை வேண்டுமானாலும் செய்யத் தயாராகவுள்ள ஒரு சமூகத்தில் என்னதான் நடக்காது? தொழிலாளிகளின் உயிரோடு விளையாடும் முதலாளிகளும் அதிகாரிகளும் என்ன தண்டனையும் பெறத்தகுதியானவர்கள்தான்.ஆனால் அவர்கள் எப்போதும் நிம்மதியாகவும் செல்வச்செழிப்போடும்தான் காலம் காலமாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.

சாட்சிகளாக வந்த வெடிவிபத்துக்களில் காயம் பட்டவர்கள், உடல் உறுப்புகளை இழந்தவர்கள் மேடையேறிச் சாட்சி சொன்ன்போது அதைத் தொடர்ந்து கேட்பதற்கே மனதோடு போராட வேண்டியிருந்தது.

சட்டங்கள் யார் மேல் தப்பு எந்த அளவுக்கு தப்பு எதனால் தப்பு அதற்கு எவ்வளவு தண்டனை யாருக்கு நிவாரணம் எவ்வளவு என்று எந்திரமாகப் போய்க்கொண்டே இருக்க ஆண்டுதோறும் எம் மக்கள் சிதைந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். பாதிக்கப்பட்டவர் எண்ணிக்கை அதிகரித்துக்கொண்டே போகிறது.அவர்கள் எல்லோருக்கும் உதவிகளையும் ஆறுதலையும் அன்பையும் அரவணைப்பையும் நாங்கள் இருக்கிறோம் என்கிற நம்பிக்கையையும் ஊட்டத் துப்பில்லாத சமூகமாக நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம்.

கொத்துக்கொத்தாக மக்கள் செத்து மடியும் இந்த அவலம் குறித்து ஊடகங்களும் பெரிதாக அலட்டிக்கொள்வதில்லை.செத்த 3 நாளைக்கு நியூஸ் வரும்.அமைச்சர் வந்து ஆஸ்பத்திரியில் ஆறுதல் சொல்லும் புகைப்படத்தோடு அவர்களுக்கு பரபரப்புப் போய்விடும். விதர்பா விவசாயிகள் 60000 பேர் செத்தது கூட அவர்கள் முதல் பக்கச் செய்தியாக இடம்பெறத் தகுதி பெறவில்லையே.

அன்று மேடையை விட்டு இறங்கும் போது மானசீகமாக என் செருப்பைக் கழற்றி என் தலையில் ஓங்கி ஓங்கி அறைந்து கொண்டேன்.மேடையில் பேசிய எம் வாய்ச்சொற்கள் அம்மக்களுக்கு என்ன பயனைத் தந்து விடப்போகிறது? மேடையில் நீதிபதிகள் குழுவில் ஒருவராக இருந்த சிஐடியுவின் தலைவர் தோழர் டி.கே.ரெங்கராஜன் கவிதாவைப் பக்கத்தில் அழைத்து தைரிய்மாக இரு பாப்பா நிச்சயமாக உனக்கு நிவாரணம் கிடைக்கப்பாடுபடுவேன் என்று சொன்ன ஒரு வரியில் நம்பிக்கை வைத்து என் குற்ற உணர்வை மூடிப் பஸ் ஏறினேன்.

ஜப்பான் நாட்டில் 1945இல் அமெரிக்காக்காரன் ஹிரோஷிமா,நாகசாகி நகரங்களின் மீது குண்டு வீசினான்.பல்லாயிரக்கணக்கான மக்கள் செத்து மடிந்தார்கள்.இன்னும் தப்பியவர்கள் கதிர்வீச்சினால் பாதிக்கப்பட்டவர்களாக முகம் சிதைந்து மூக்கு அழுகி காதுகள் இழந்து என்று நடைப்பிணங்களாக வாழ்ந்தார்கள்.இன்னும்கூட வாழ்கிறார்கள்.அவர்களை ஹிபாகுஷ் மக்கள் என்று ஒரு பெயரிட்டு அழைக்கிறார்கள்.சிவகாசியிலும் அப்படியான ஹிபாகுஷ் மக்கள்தான் கவிதாவைப்போன்றவர்கள் என்பதை உலகம் இன்னும் அறியாமல் இருக்கிறது.ஹிபாகுஷ் போல தனியாக ஒரு பெயர் சூட்டி இம்மக்களையும் அழைக்க வேண்டும்.

சிவகாசிக்கு குட்டி ஜப்பான் என்று ஒரு பெயர் உண்டு என்பதை இப்போது நினைத்துப்பார்க்கிறேன்.எவ்வளவு பொருத்தமான பெயர்?

கவிதாவின் முகம் இன்றுவரை என்னைத் துரத்திக்கொண்டே இருக்கிறது-தூக்கத்துக்கு நடுவிலும் பஸ்,ரயில் பயணங்களுக்கு நடுவிலும் என. உனக்கு என்னால் என்ன செய்துவிட முடியும் என்று தெரியவில்லை மகளே .... இந்த நாலு வரிகளை எழுதுவதைத் தவிர?

( இந்தக் கள ஆய்வினையும் பொது விசாரணையையும் இரு அமைப்புகள் ஏற்பாடு செய்தபோதும் அதற்காக மனக்கொதிப்புடன் பணியாற்றிய தோழர்கள் சாமுவேல்,சுகந்தி,சேகர்,தேவா,சின்னப்பராஜ் போன்றவர்களை நினைத்துப்பார்ப்பது அவசியம்)