துப்பாக்கிகள் அடங்கியிருக்கும் இப்போதேனும்...

என்ன வேலை செய்துகொண்டிருந்தாலும் என்ன பேசிக்கொண்டிருந்தாலும் மனதின் பின் திரையில் சத்தமில்லாத ஒரு மௌனப்படமாக இலங்கையில் தமிழ் மக்கள் கதறியழுவதும் பெண்கள் இருகரம் விரித்து வானத்தை நோக்கிக் கதறிப் பேசுவதும் லாரிகளிலிலிருந்து அன்று கொன்ற ராணுவத்தினர் இன்று நீட்டும் உணவுக்காகக் கைகள் ஏந்தி மக்கள் வெறித்து நிற்பதும் என ஒரு காட்சி சதா ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறது.குற்ற உணர்வும் வலியும் இயலாமையின் துக்கமும் மாறி மாறி மனதில் அலையடித்துக்கொண்டே இருக்கிறது. சுனாமியில் கணவன்,குழந்தைகள் என எல்லோரையும் இழந்துவிட்ட அந்த லட்சுமி அம்மாள் அன்று கடற்கரையில் நின்று கடலோடு உரத்துப் பேசிக்கொண்டிருந்த காட்சியும் கூடவே அலையடிக்கிறது.

எல்லோராலும் கைவிடப்பட்ட (உன்னாலும் கூடத்தான் என்று உள்ளிருந்து குரல் கேட்கிறது) ஒரு சமூகம் அங்கே முகாம்களில் (அது என்ன லட்சணத்தில் இருக்கிறதோ) அலைபாய்ந்து கொண்டும் அடைபட்டும் கிடக்கிறது.இங்கே தமிழகத்திலேயே அகதிகள் முகாம்கள் கோழிகள் அடைக்கப்பட்டிருந்த ஷெட் களில்தான் முதலில் அமைக்கப்பட்டன என்பது நினைவுக்கு வருகிறது.ஆண்டுகள் பலவாக செருப்பில்லாத கால்களுடன் குரைக்கும் துப்பாக்கிகளுக்கு இடையே ஓடி ஓடித் தப்பிப்பிழைத்த பெண்களின் பாதங்களைச்சுற்றிலும் படிந்திருந்த வெள்ளை நிற வெடிப்புகளை படத்தில் பார்த்த கணத்திலிருந்து அக்காட்சி நின்று என் நெஞ்சை அறுக்கிறது. எங்கெல்லாம் ஓடி ஒளிந்து திரிந்து எவரையெல்லாம் இழந்து வந்து நிற்கின்றனர் என் பெண்கள் என்று நினைக்க மனம் நடுங்குகிறது.

புலிகளின் மீதான விமர்சனம் என்பதும் என் மனதை என் மௌனத்தை நான் சமாதானப்படுத்திக்கொள்ளும் திரையாகவும் பயன்பட்டது- அவர்கள் மீது இப்போதும் விமர்சனம் இருக்கிறது என்றபோதும். தலைவர் இன்னும் நலமாக இருக்கிறார் பத்மநாபா விலை போய்விட்டார் என்று வரும் குறுஞ்செய்திகளுக்குப் பின்னால் துடிக்கிற மனதின் அச்சத்தை நான் உணர்கிறேன்.மாறியுள்ள சர்வதேச நிலைமைகளை கணக்கில் கொண்டு போர்த்தந்திரங்களை வகுக்கத்தெரியாதவர்களா 33 ஆண்டுகாலம் ஆயுதம் ஏந்தி நின்றார்கள் என்கிற வியப்பும் அதன் காரணமாகவும் நம் மக்கள் கூடுதல் அழிவைச் சந்திக்க நேரிட்டதே என்கிற பெருமூச்சும் ஒருசேர ஏற்படுகிறது.

பேச்சுவார்த்தைக்குக்கூட உருப்படியான ஆட்கள் அங்கே இருக்கிறார்களா என்கிற கவலை ஆட்கொள்கிறது.சர்வதேச சமூகத்தின் தலையீட்டை இப்போதேனும் சக்தி மிக்க முறையில் கொண்டுவந்தால் பட்டினியாலும் சுகாதாரக் கேடுகளாலும் எஞ்சியுள்ள மக்கள் சாவதை தடுக்கலாம்.திருவனந்தபுரத்தில் சர்வதேச அளவில் இலங்கை பற்றிப் பேச ஒரு சிறிய சந்திப்பு ஏற்பாடாவதாகக் கேள்விப்படுகிறேன். சென்னையில் அத்தகைய ஒரு மாநாட்டை இடதுசாரிகள் மற்றும் ஜனநாயக எண்ணம் கொண்டோர் உடனடியாக ஏற்பாடு செய்து சர்வதேசக் கண்காணிப்பில் தமிழருக்கான உரிமைகள் மீட்கப்பட நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என மனதில் ஒரு தவிப்பு ஏற்படுகிறது.

பாசிச இலங்கை அரசை ஒரு அப்பாவி மூன்றாம் உலக அரசாக சர்வதேச சமூகம் பார்க்கிற பார்வையில் மாற்றம் வந்தால் மட்டுமே இலங்கை அரசின் போர்க்குற்றங்கள் பேசப்படும்.தமிழருக்கான அரசியல் தீர்வு அர்த்தமுள்ளதாக அமையும். இந்திய முதலாளித்துவத்தின் சந்தைத் தேவைகளே இலங்கை குறித்த இந்திய அரசின் கொள்கையைத் தீர்மானிப்பதில் பிரதான பங்கு வகிப்பதை தோலுறித்து மக்கள் மன்றத்தில் அம்பலப்படுத்துவதன் மூலம் இந்திய அரசை சரியான நிலைபாட்டுக்குக் கொண்டுவரப் போராட வேண்டும்.

புலிகளே அழிக்கப்பட்ட பிறகு இனி என்ன பேசி என்ன செய்ய என்கிர மனநிலைக்குச் சென்றுவிடாமல் தமிழகத்தில் உள்ள புலிகள் ஆதரவாளர்கள் எதிர்ப்பாளர்கள் அனைவரும் ஒரே குரலில் உடனடியாகப் பேசத்துவங்க வேண்டும்.இன்றுவரை இலங்கையில் ஆட்சியிலிருந்த எந்த அரசும் தமிழ் மக்களுக்காக உருப்படியான எந்த அரசியல் நடவடிக்கையும் ஒரு திட்டமாகக் கூட முன்வைக்கவில்லை என்பதைக் கணக்கில் கொண்டு நாம் குரல் எழுப்ப வேண்டும்.

வானத்தை நோக்கிக் கைகள் விரித்துக் கதறிப்பேசும் அந்தத் தாய்மார்களின் குரல் துப்பாக்கிகள் மௌனமாகிவிட்ட இப்போதேனும் நம் செவிகளில் விழ வேண்டும். நிலைபாடுகளால் அணைகட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த கண்ணீர் இப்போதேனும் கன்னங்களில் வழியட்டும். முன்னெப்போதையும் விட வலுவான இயக்கங்கள் இலங்கைத் தமிழ் மக்களுக்காக இப்போது உடனடியாகத் தேவை.தாமதிக்கும் ஒவ்வொரு கணமும் அங்கே ஒரு குழந்தை ஒரு தாய்......