என் இளமையின் சிறகுகள் உதிரத்துவங்கி விட்டன.....

 

 

 

 

கமலாதாஸ் என்றும் மாதவிக்குட்டி என்றும் மாதவிசுரய்யா என்றும் அறியப்பட்ட -- மலையாளத்திலும் ஆங்கிலத்திலும் கவிதைகள் /கதைகள் எழுதிய என் பிரியத்துக்குரிய மூத்த படைப்பாளி - என் இளமைக்காலத்தின் அடையாளங்களில் ஒன்றாக என் வாழ்வோடு இரண்டறக்கலந்திருந்த கமலாதாஸ் கடந்த 31 ஆம் தேதி புனேயில் காலமாகிவிட்டார் என்கிற செய்தி என்னைப் பெரும் துயரில் ஆழ்த்திவிட்டது(இந்த வரிக்கான உண்மையான அர்த்தத்தில்).

1974இல் நான் ராணுவத்தில் இருந்தபோது இமயமலையின் சரிவுகளில் கவிதைகளோடு துள்ளித்திரிந்த பருவத்தில் கமலாதாசை நான் கண்டடைந்தேன். “ மூன்று மொழிகளில் பேசுகிற-இரண்டு மொழிகளில் எழுதுகிற ஆனால் ஒரே மொழியில் கனாக் காண்கிற ” அந்தப் பெண்மணியின் கவிதைகள் தாம் நான் முதலில் வாசித்தது. ஜெயகாந்தனும், நா.பார்த்தசாரதியும் படித்துக்கொண்டிருந்த அந்த நாளின் என்னைத் தலைகீழாகக் கவுத்திப் போட்டன கமலாதாசின் எழுத்துக்கள்.தொடர்ந்து அவருடைய ‘ My Story’ படித்தேன்.அவர் எழுத்துக்களின் மீது பித்தானேன்.

அவரைப்போன்ற நேர்மையான ஓர் எழுத்துக்காரரை இந்தியாவில் நான் இதுவரை கண்டதில்லை.என்ன நேர்மை.என்ன ஒரு துணிச்சல்.எல்லாமே அதன் உச்சத்தில்.பாலியல் சார்ந்த ஒரு பெண்ணின் மன உளைச்சல்களைப் பகிரங்கமாக எழுதிய முதல் இந்தியப்பெண்மணி அவர்தான்.இந்தியாவிலேயே மிக அதிகமாக விற்பனையான தன் வரலாற்று நூல் அவருடைய என் கதை தான்.

சனாதனப் பண்டாரங்கள் அவரைப் பழித்தார்கள்.விமர்சித்தார்கள்.பாலியல் எழுத்தென்று வசை பாடினார்கள்.ஆனால் கமலாதாஸ் ஓர் அற்புதமான கலைஞர்.ஒரு கலைஞனுக்கான எல்லாக் குணாம்சங்களும் கொண்டு வாழ்ந்தவர். தன் வாழ்வையே பணயமாக வைத்து விளையாடியவர்.எல்லாத் தலைசிறந்த கலைஞர்களையும் போல எதிலும் உறுதியற்ற மனநிலையோடே இறுதிவரை வாழ்ந்தார். அவ்வக்கணத்தின் மன எழுச்சியே அவருடைய நிலைபாடாக இருந்தது. பொக்ரான் அணு வெடிப்பில் உற்சாகமடைந்து எல்லோருக்கும் இனிப்பு வழங்கிய அவருடைய மனநிலையை இப்படித்தான் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.ஒருநாள் திடீரென இஸ்லாமியப் பெண்ணாக தன்னை மதம் மாற்றிக்கொண்டதும் அப்படித்தான்.

என் வாழ்வின் ரகசியங்கள் அத்தனையையும் எழுதி என்னைக் காலி உடம்பாக ஆக்கிவிட வேண்டும் என்பதற்காகவே எழுதுகிறேன் என்றவர்.அப்படியே கடைசி நிமிடம்வரை வாழ்ந்தார்.

கேரளா அவரைக்கொண்டாடியது போலவே தூற்றவும் செய்தது. விமர்சனங்களால் காயப்பட்ட அவர் ஒரு நாள் இனி நான் திரும்ப மாட்டேன் என்று அறிவித்துவிட்டு நிரந்தரமாக கேரளாவிலிருந்து வெளியேறினார். அந்தப் பாவம் மலையாளிகளை சும்மா விடுமா? மீண்டும் அவர் திரும்பவே இல்லை-கலைஞனுக்குரிய கர்வத்தோடு வெளி மண்ணில் புனேயில் மடிந்தார்.

இன்று தன் மூத்த மகளை இழந்துவிட்ட துயரில் மலையாளம் கரைந்து கொண்டிருக்கிறது.

எனக்கோ என் இளமையைச் செதுக்கிய கவி இன்று இல்லை.என் இளமையை நெறிப்படுத்திய படைப்பாளி இன்றில்லை. என் எழுத்துக்களில் நேர்மையின் துணிவைக் கொண்டு சேர்க்கப் பணித்த என் மாதவிக்குட்டி அக்கா இன்று இல்லை.படைப்பில் உண்மை என்பதின் உச்சம் எது என்பதை எனக்கு அடையாளம் காட்டிய முன்னோடி இன்றில்லை.பெண்ணின் பெருமையை புரியவைத்த அக்கா இன்றில்லை.என் சொந்த இழப்பு இது.

என் இளமை இன்றுமுதல் உதிரத் துவங்கிவிட்டதாக மனசார உணர்கிறேன்.உடம்பாலும் உணர்கிறேன்.

சென்று வா மாதவி அக்கா.கண்ணீரோடு வழியனுப்புகிறேன்.

பி.கு.

அவருடைய கவிதைகளில் முக்கியமான- அற்புதமான ஒரு கவிதையை அப்படியே கீழே தந்துள்ளேன்.யாரேனும் (தீபா ? )சரியாக மொழிபெயர்த்து பின்னூட்டத்தில் போட்டால் நன்றியுடையவனாவேன்.

An Introduction

I don’t know politics but I know the names
Of those in power, and can repeat them like
Days of week, or names of months, beginning with Nehru.
I amIndian, very brown, born inMalabar,
I speak three languages, write in
Two, dream in one.
Don’t write in English, they said, English is
Not your mother-tongue. Why not leave
Me alone, critics, friends, visiting cousins,
Every one of you? Why not let me speak in
Any language I like? The language I speak,
Becomes mine, its distortions, its queernesses
All mine, mine alone.
It is half English, halfIndian, funny perhaps, but it is honest,
It is as human as I am human, don’t
You see? It voices my joys, my longings, my
Hopes, and it is useful to me as cawing
Is to crows or roaring to the lions, it
Is human speech, the speech of the mind that is
Here and not there, a mind that sees and hears and
Is aware. Not the deaf, blind speech
Of trees in storm or of monsoon clouds or of rain or the
Incoherent mutterings of the blazing
Funeral pyre. I was child, and later they
Told me I grew, for I became tall, my limbs
Swelled and one or two places sprouted hair.
WhenI asked for love, not knowing what else to ask
For, he drew a youth of sixteen into the
Bedroom and closed the door, He did not beat me
But my sad woman-body felt so beaten.
The weight of my breasts and womb crushed me.
I shrank Pitifully.
Then … I wore a shirt and my
Brother’s trousers, cut my hair short and ignored
My womanliness. Dress in sarees, be girl
Be wife, they said. Be embroiderer, be cook,
Be a quarreller with servants. Fit in. Oh,
Belong, cried the categorizers. Don’t sit
On walls or peep in through our lace-draped windows.
Be Amy, or be Kamala. Or, better
Still, be Madhavikutty. It is time to
Choose a name, a role. Don’t play pretending games.
Don’t play at schizophrenia or be a
Nympho. Don’t cry embarrassingly loud when
Jilted in love … I met a man, loved him. Call
Him not by any name, he is every man
Who wants. a woman, just as I am every
Woman who seeks love. In him . . . the hungry haste
Of rivers, in me . . . the oceans’ tireless
Waiting. Who are you, I ask each and everyone,
The answer is, it is I. Anywhere and,
Everywhere, I see the one who calls himself I
In this world, he is tightly packed like the
Sword in its sheath. It is I who drink lonely
Drinks at twelve, midnight, in hotels of strange towns,
It is I who laugh, it is I who make love
And then, feel shame, it is I who lie dying
With a rattle in my throat. I am sinner,
I am saint. I am the beloved and the
Betrayed. I have no joys that are not yours, no
Aches which are not yours. I too call myself I.