கிடாக்கறிச்சோறும் உறுமி மேளமும்....

 

கரிசல் காடெங்கும் கொட்டுச்சத்தம்.
காடுகரையெங்கும் பாட்டுச்சத்தம்.
பங்குனிப் பொங்கல் திருவிழாக்கள் கிராமங்களில் துவங்கிவிட்டன.

நான் சிவகாசிப்பக்கம் ஈஞ்சார் நடுவப்பட்டி என்கிற சிறிய கிராமத்தில்
(அது என் துணைவியார் பிறந்த ஊர்) முத்துமாரியம்மனுக்கு திருநாளாம்
என்று அலறுகிற லவுட்ஸ்பீக்கர் சத்தத்துக்கு நடுவே-அவ்வப்போது
அக்கினிச்சட்டியோடு வாசலைக்கடந்து செல்லும் மேளச்சத்தத்துக்கு நடுவில்-
அமர்ந்து என் வலை உலகத்தோடு பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன்.

இங்கே மாரியம்மன் கோவிலில்தான் திருவிழா.ஒரு வார காலம்
கொண்டாட்டம்.முறைக்காரர்கள் மஞ்சத்தண்ணி ஊத்தி விளையாடுவதோடு
விழா நிறைவுபெறும்.நான் பிறந்த ஊரான நென்மேனி மேட்டுப்பட்டியில்
காளியம்மன்தான் எங்க ஊர்த்தெய்வமாக இருக்கிறாள்.ஆனால் எங்கள் குல தெய்வம்
என்பது வழிவிட்ட அய்யனார் -அவர் இராமநாதபுரம் மாவட்டம் கமுதிப்பக்கம்
அருவாளோடு குடிகொண்டிருக்கிறார்.

சின்ன வயசில் ரொம்ப பக்தியாக இருந்தேன்.அதாவது காலையில் தினசரி குளித்து
நெற்றியில் விபூதி பூசுவதுதான் அந்த ‘ரொம்ப பக்தி’ என்பதன் விரிவாக்கம்.கோவிலுக்குப்
போய் சாமி கும்பிடுவது என்பது கிராமத்தில் ஆண்டுக்கு ஒருமுறை திருவிழாவின்போது
மட்டும்தான்.தினம் தினம் கோவிலுக்குப் போய்ச் சாமி கும்பிட்டுக்கொண்டிருந்தால்
பிழைப்பு நாறிப்போகும்.வேற வேலைக்கழுத இல்லாததுக தினம் போய் கும்பிட்டுக்கிட்டு
இருக்க வேண்டியதுதான் என்று சொல்வதுபோல சாமின்னு ஒரு அயிட்டம் தங்கள் வாழ்வில்
இல்லாததுபோல விடிந்ததும் காடுகரைகளுக்குப் போய் விடுவார்கள் மக்கள்.

இந்த ஒருவாரம் பார்த்தால் சாமி கும்பிடுவதைத் தவிர வேற சோலியே இல்லாதது போல
ஒருவாரகாலமும் வித விதமாகச் சாமி கும்பிட்டுக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.
அக்கினிச் சட்டி எடுக்க ஒருநாள், மாவிளக்கு ஒருநாள், முளைப்பாரி ஒருநாள்,
பொங்கல் வைக்க ஒருநாள்,முடி இறக்கி மொட்டைபோட ஒருநாள்,அம்மனுக்குப்
பட்டெடுத்துச் சார்த்தி அழகுபார்க்க ஒருநாள் என்று ஊர் ரொம்ப பிசியாக இருக்கிறது.
எந்நேரமும் ஒரு BGM  உறுமியோ தவில் சத்தமோ காற்றில் மிதந்துகொண்டே இருப்பது
இது மத்த வாரங்கள் மாதிரி சாதாரண வாரம் இல்லை என்கிற மயக்கத்தைத் தந்து
கொண்டே இருக்கிறது.சுற்றிலும் தேர்தல் பரபரப்பும் தூரத்தில் தமிழ் மக்களின் மரணக்
குரலும் கேட்டபடி இருக்க இங்கே அது ஒருபக்கம் இருக்கட்டும் ஆத்தாளுக்கு செய்ய
வேண்டியதை முதல்ல செய்வோம் என்று ......

சாமி இல்லை என்பது பிடிபட்ட பிறகு நான் கோயில் அயிட்டங்களிலிருந்து முற்றிலுமாக
விலகி இருந்துவிட்டேன்.அப்பா வழியில் கொஞ்சம் ’திராவிடப்பாரம்பரியமும்’  நம்ம
மூளையில் வந்து சேர்ந்திருந்தது.மதம் ஒரு அபினி என்று மார்க்ஸ் சொன்னதாக
அரைகுறையாகக் காதில் ஏறியிருந்ததும் சாமிகளை உப்பக்கம் கண்டதற்கு ஒரு காரணம்.

ஆனால் இதயமில்லாத இந்த உலகத்தில் கருணையின் வடிவமாகக் கடவுள்
இருக்கிறார்.இரக்கமில்லாத இந்த உலகத்தில் ஏழைகளின் ஏக்கப்பெருமூச்சாகக் கடவுள்
இருக்கிறார் என்று சொன்னதும் மார்க்ஸ்தான் என்பதைப் பின்னர்தான் அறிந்தேன்.அப்புறம்
கிடைத்தது ஆ.சிவசுப்பிரமணியன், தொ.பரமசிவன் போன்ற அறிஞர்களின் நட்பும் உறவும்.
அவர்கள் வழியே நாட்டுப்புற தெய்வங்கள் பற்றிய புதிய புரிதலும்.

பாளையங்கோட்டை தூய சவேரியார் கல்லூரியில் நாட்டார் வழக்காற்றியல் ஆய்வு மையம்
துடிப்போடு இயங்கிய அந்த நாட்களில் பத்துநாள் ”சனங்களின் சாமிகள்” பற்றிய கருத்தரங்கு
நடைபெற்றது.அந்தப் பத்துநாட்கள் என் வாழ்வில் புதிய திருப்புமுனையான நாட்கள்.தெய்வங்கள்,
கடவுள்கள் பற்றிய புதிய பார்வையை அக்கருத்தரங்கு எனக்கு வழங்கியது.

மக்களைக் கொலைசெய்வதைத் தம் முக்கிய அஜெண்டாவாகக் கொண்டலையும்
இந்துத்வா சக்திகளின் தத்துவச்செல்வாக்கைச் சீர்குலைக்க சிறுதெய்வங்கள் எனப்
பழிக்கப்பட்ட இந்நாட்டுப்புற தெவங்கள் நமக்குக் கைகொடுப்பார்கள் என்கிற அதீத மயக்கம்
எனக்கு ஏற்பட்டது.நாட்டார் தெய்வங்கள் நமது நேச அணி என்கிற தலைப்பில் சிறுநூல்
ஒன்றையும் எழுதினேன்.சவுத் விஷன் பாலாஜி அதை வெளியிட்டார்.

ஆனால் காலப்போக்கில் அந்த மயக்கம் குறைந்த்து எனினும் நாட்டார் தெய்வங்களின் மீதான
ஈர்ப்பு இன்றளவும் நீடிக்கிறது.பெருந்தெய்வ வழிபாட்டுக்கு நேர் எதிரான வழிபாட்டு முறைகளைக்
கொண்டுள்ள இந்நாட்டார் தெய்வங்கள் நம்மை ஈர்ப்பது இயல்புதான்.

தந்தை பெரியார் காலத்தில் நாட்டார் தெய்வ ஆய்வுகளோ நாட்டுப்புற
ஆய்வுகளோ இந்த அளவுக்கு வளர்ந்திருக்கவில்லை.அப்படி வளர்ந்திருந்தால்
பெரியார் அக்கருத்துக்களை உள்வாங்கிப் பேசியிருப்பார் என்னும் அறிஞர் தொ.பரமசிவனின்
கருத்துக்கள எனக்கு ஏற்புடையவையாக இருக்கின்றன.கொலையில் உதித்த தெய்வங்கள் இவை
என்று ஆ.சிவசுப்பிரமணியன் பட்டியலிடும்போது  நாம் இன்னும் துலக்கம் பெறுகிறோம்.

சிவன்,விஷ்ணு,அல்லா,ஏசு என எல்லாப் பெருந்தெய்வங்களுக்கும் புனிதமான பிறப்புக்கதைகள்
இருக்க மக்கள் சாமிகளான மாரியாத்தா ,காளியாத்தாக்களெல்லாம் சாதாரணமாக
சாணி பொறுக்கப் போன இடத்தில்  ஆதிக்க சாதியாரால் வல்லாங்கு செய்யப்பட்டுக்
கொல்லப்பட்டவர்களாகவோ மதுரைவீர சாமியைப்போல சக்கிலிய குலத்தில் பிறந்து
உயர்சாதியான நாயக்கர் வம்சத்தில் பிறந்த பொம்மியைக் காதலித்த குற்றத்துக்காகக்
கொல்லப்பட்டவராகவோ இருக்கிறார்கள்.

என்றாலும் இந்நாட்டார் சாமிகள் உள்ளூரில் சாதிகளோடு
இறுகப்பிணைக்கப்பட்டுள்ள கொடுமையும் ய்தார்த்தம்தான்.

மதுரை மீனாட்சியம்மன் கோவிலில் தலித்துகள் சென்று வழிபட முடிகிறது இன்று.ஆனால்
உள்ளூர் தெய்வங்கள் உள்ளூர் மேற்சாதியாரின் கட்டுப்பாட்டில் இருப்பதால்
தலித் பக்தர்களுக்கு சம உரிமை கொடுக்கும் உரிமை
மாரியாத்தாளுக்கோ காளியாத்தாளுக்கோ இல்லை.போராட்டங்கள் தேவைப்படுகின்றன.

சரி. கதைக்கு வருவோம்.
நடுவப்பட்டி மாரியம்மன் கோவிலில் எனக்கு மிகமிகப் பிடித்த விசயம்
எதுவெனில் இக்கோவிலுக்கு சாமி கும்பிடப் போகும்போது
ஆடு,கோழி அடித்து நல்லா மூக்கு முட்டச் சாப்பிட்ட பிறகுதான் போகணும்
என்கிற நடைமுறை இருப்பதுதான்.கறி தின்ன மறுக்கும் பிள்ளைகளுக்கு
சாப்பிடு தாயி சாமி கறியில்லா இது என்று தாய்மார்கள் ஊட்டுவார்கள்.
சாமி கும்பிடும்வரை சாப்பிடாமல் விரதம்
இருந்து அப்புறம் வந்துதான் சாப்பிடணும் என்கிற sanscritised  மரபு இங்கு
இதுவரை வந்து சேரவில்லை.பக்கத்தில் பல ஊர்களில்
விரத மரபு வந்து தொலைத்து விட்டது. 

இன்னும் ஏராளமாக இதுபற்றிப் பேச இருக்கிறது எனினும் கோழி கொதிக்கிற
வாசனை அடுப்பிலிருந்து வந்து கொண்டேயிருக்கிறது.ஒரு கிண்ணம் கோழிச்சாறு
அடித்துவிட்டு வந்தால்தான் எழுத்து ஒடும் போல இருக்கிறது.வர்ரிகளா சாறு குடிக்க...
சவேரியார் கல்லூரியில்