தெருக்கள் என்னும் போதிமரம்

என்னுடைய தெருக்கள் என்று யோசிக்கும்போது முதலில் என்னைத்தாக்குவது எனது கிராமமான நென்மேனி மேட்டுப்பட்டியின் தெருக்கள்தாம்.

அது இப்போது விருதுநகர் மாவட்டத்தில் இருக்கிறது.அப்போது இராமநாதபுரத்தில் இருந்தது.ஒண்ணாம் வகுப்பிலிருந்து பதினோராம் வகுப்புவரை(அப்போதெல்லாம் 12 ஆம் வகுப்பு என்பது கிடையாது) அந்த ஊரின் தெருக்களில் அலைந்து கொண்டிருந்திருக்கிறேன்.எங்க ஊர்த்தெருக்கள் எனக்குக் கற்றுத்தந்த பாடங்கள் பல.முதல் பாடம். நாயைக்கண்டு பயந்து நாம் ஓடக்கூடாது என்பது.

எத்தனையோ நாய்கள் எங்க ஊரில் திரிந்தாலும் செல்லையா நாயக்கர் வீட்டு நாய்தான் இந்தப்பாடத்தை எனக்குக் கற்றுத்தந்த குருநாயர்.

அது ஒரு சாம்பல் வண்ணத்து நாய் –சாம்பல் நிறத்தொரு நாயிக்குட்டி என்று பாரதிபோல பாட முடியாதபடிக்கு ஒரு முரட்டு நாய்.

ஈரக்குலை நடுங்க(நம்முடைய ஈரக்குலைதான்) அது குரைக்கும் சத்தம் எப்பேர்க்கொந்த வீரனையும் கதிகலங்கச்செய்யும்.

ஐந்தாம் வகுப்புப் படித்துக்கொண்டிருந்த எனக்கு கனவெல்லாம் அந்த நாயைப்பற்றிய பயம்தான்.அதுக்குப் பேர் கிடையாது.கு.அழகிரிசாமியின் வெறும் நாயும் கிடையாது.எங்க ஊரிலேயே பணக்காரரான செல்லையா நாயக்கர் வீட்டு நாய்.ஆனால் அது சதா தெருவில்தான் சுற்றிக்கொண்டு திரியும்.அதனுடைய மெயின் டூட்டி எங்களை மாதிரி பையன்களை மிரட்டி அதில் ஒரு சந்தோசம் அடைவது மட்டும்தான்.அது நாய்க்கமார் வீட்டு நாய் என்பதால் நாய்க்கமார் தெருவில் மட்டுமே சுற்றிக்கொண்டிருக்கும்.மற்ற சாதித்தெருக்களுக்குள் நுழைவதில்லை.அந்த மட்டில் மற்ற 3 தெருக்ககள் war free zone களாக எங்களுக்குக் கிடைத்தன.ஆனால் பள்ளிக்கூடம் போக வேண்டுமானால் நாய்க்கமார் தெருவுக்குள் போயே ஆக வேண்டும். அதுகூடப்பரவாயில்லை பால் வாங்கவும் மோர் வாங்கவும் அதே செல்லையா நாயக்கர் வீட்டுக்கே போகச்சொல்லி வீட்டுப்பெரியவர்கள் நம்ம கையில் சொம்பைக் கொடுத்து அனுப்பி விடுவார்கள்.பெரியவர்களும் அந்த நாயைப்போல சிறுவர்களை இம்சித்து மகிழும் வர்க்கம்தானே எப்போதும்.

எங்க தாத்தா தலையாரியாக வேலைபார்த்துக்கொண்டு செல்லையா நாயக்கர் வீட்டுக் கிட்டங்கியில் கணக்கும் எழுதுவார்.அந்த உரிமையில் ஓசி மோர் வாங்க என்னை அனுப்பிவிடுவார்கள்.அந்த வீட்டுச் சின்னப் பையன் கூட சுப்பையா பேரன் வந்திருக்கான் என்று தாத்தாவைப் பேர் சொல்லிச் சொல்லுவான்.அதுக்காகவெல்லாம் கோபப்பட்டு மோர் வேண்டாம் என்று வந்துவிடக்கூடாது.தாத்தாவுக்கு மோர் அவசியம் என்று அத்தை சொல்லி அனுப்புவாள்.

இப்போது கோணங்கியாக அறியப்படும் என் இளைய தம்பி இளங்கோவனும் அப்போது என்னோடுதான் இருந்தான்.என்றாலும் அவன் இதுபோன்ற வீட்டு வேலையெல்லாம் செய்ய உடன்படுவதில்லை.அந்த வயசிலேயே அவனுக்கு மறுக்கத் தெரிந்திருந்தது.பாயில் படுத்து கால் மேல் கால் போட்டு ஆட்டியபடி பால் வாங்க மோர் வாங்க எல்லாம் நம்மளாலே போக முடியாது என்று அவன் சொல்வான்.எனக்கு இந்த வயசிலேயும் எதையும் மறுத்துத் தலையசைக்கத் தெரியாமல் எல்லாத்துக்கும் சரி சரி என்று தலையை ஆட்டிச் சீரழிந்து கொண்டிருக்கிறேன்.வாழ்க்கையில் முன்னேற வேண்டுமானால் நமக்குப் பிடிக்காததை உறுதியுடன் மறுக்கப் பழகிக்கொள்ள வேண்டும்.(இது ஒரு முக்கியமான பாடமாக - இலவச இணைப்பாகச் சொல்லிக்கொள்கிறேன்)சரி.அந்த சோகத்தை விடுங்க.

அந்த ஈன மோர் வாங்க ஆகவே நானேதான் போக வேண்டும்.பொதுவாக காலை 6 மணிக்கு அந்த வீட்டுக்குப் போனால் அந்த நாய் வெளியே ரவுண்ட்ஸ் போயிருக்கும். அப்போது போய் மோரை வாங்கிக்கொண்டு ஓடி வந்து விடுவேன்.என் அன்றாட வாழ்வின் ஒவ்வொரு நொடியையும் திசையையும் அப்போது அந்த நாய்தான் தீர்மானித்துக் கொண்டிருந்தது.( எப்போதுமே நம் வாழ்வின் திசையை யாராவதுதானே தீர்மானித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்) ஆகவே அந்த நாயின் சகல தினப்படி நடவடிக்கைகளும் எனக்கு அத்துபடியாக இருந்தது.நண்பர்களின் நடமாட்டத்தை விட எதிரிகளின் நடமாட்டத்தைக் கண்காணிப்பதுதான் ரொம்ப முக்கியம்.

3ஆம் வகுப்பிலிருந்து அந்தக்கொடுமை தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது.அதை நினைத்தால் இப்போது கூட கண்ணீர் வழிகிறது.காலமெல்லாம் ஏதாவது ஒரு நாய்க்குப் பயந்து வாழ வேண்டியிருக்கே என்பதுதான் இக்கண்ணீரின் சாரம் என்பது சொல்லத்தேவை இல்லை.

ஆனால் எல்லாக்கொடுமைகளுக்கும் ஒரு முடிவு உண்டல்லவா?அந்த நாளும் வந்தது.அன்று மோர் வாங்கிக்கொண்டு செல்லையா நாய்க்கர் வீட்டுப் படியைத் தாண்டிக் கொண்டிருந்தபோது நம்ம நாயார் ரவுண்ட்ஸ் முடித்து வந்துவிட்டார்.

என்னைக்கண்டதும் அவருக்கு மூக்கு விடைக்க வாய் விரிந்து பல்லெல்லாம் தெரிய ஆத்திரம் வந்து விட்டது.என் வீட்டுக்கே.. என் வீட்டுக்கே ..படியேறி வர்ற அளவுக்கு உனக்குத் துணிச்சல் வந்துட்டுதா.. அதன் மூளையில் ஓடிய இவ்வரிகளை நான் வாசித்துவிட்டேன். அடுத்த கணம் சொம்பைக் கீழே போட்டு விட்டு பிடித்தேன் ஓட்டம்.அது துரத்த நான் ஓட நான் ஓட அது துரத்த .. ஒரு இடத்தில் அது என்னை முந்திக்கொண்டு மறித்துவிட்டது.நான் நிலை தடுமாறி நிற்க அது என் தோள் பட்டையின் மேல் இரண்டு முன்னங்கால்களையும் போட்டு நாக்கை அகோரமாக தொங்க விட்டபடி என் மூஞ்சிக்கு நேராக கீசு கீசு என்று மூச்சிரைத்தது.நான் உயிரற்ற சடலமாகத்தான் நின்று கொண்டிருந்தேன்.அடுத்தது என் மூக்கைக் கடித்துத் துப்ப வேண்டிய வேலைதான் பாக்கி என்கிற தருணத்தில் எங்கிருந்தோ பறந்து வந்த கல் ஒன்று சரியாக நாயின் மூக்கில் தாக்கிக் கீழே விழுந்தது.

ஊளையிட்டபடி நாய் ஓடியது.கல் எறிந்த தம்பி கோணங்கி பயப்படாதண்ணே என்றபடி என்பக்கம் ஓடிவந்தான்.நான் பயம் அப்படியே உறைந்திருக்க ஏனோ அவனை அடிக்கத் துவங்கினேன்.

அவன் அடியை வாங்கிக்கொண்டான். சரி.விடுண்ணே.மோர்ச்செம்பை எங்கே என்று கேட்டான்.

பிறகு என்னையும் கையைப் பிடித்து அழைத்துக்கொண்டு நாய்க்கர் வீட்டுக்கே போனான்.அங்கே நாய்க்கர் வீட்டம்மா சொம்பை எடுத்து வைத்திருந்தது.மீண்டும் மோர் ஊற்றிக் கொடுத்தது.இப்படியா ஒரு நாய்க்குப் பயப்படுவாக என்று சிரித்தது.சொம்பை வாங்கிக் கொண்டு என்னையும் கைத்தாங்கலாக அழைத்துக்கொண்டு தம்பி தெருவுக்கு வந்தான்.

தெருவில் அந்த நாய் ஆத்திரத்தோடு எங்கள் வரவை எதிர்பார்த்து நின்றது.எனக்கு அழுகை வந்துவிட்டது.அது உர்ர்.. என்றதும் தம்பி பயப்படவில்லை.என்னிடம் திரும்பி பயப்படாதே இந்த சொம்பை மட்டும் கவனமாப் பிடிச்சிக்க என்று கொடுத்துவிட்டு ஓரடி முன்னால் போய் நாயிடம் என்னா.. என்று ஒரு பேச்சு வார்த்தைஅயித் துவக்கினான்..அது மீண்டும் உர்ர்.. என்றது.வாங்கின எறி போதலையா என்று சொன்னபடி குனிந்தான்.கீழே கல் எதுவும் இல்லை.ஆனாலும் நாய் அதே ஊளையுடன் ஓடிவிட்டது.இவ்வளவுதாண்ணே என்று என்னைப்பார்த்துச் சொன்னான்.

தெருவில் அன்று கிடைத்த இந்தப்பாடம் என் வாழ்நாள் முழுவதுக்குமான நாய் பயத்தைப் போக்கி விட்டது.

நீதி

குரைக்கிற நாயோ முட்ட வரும் மாடோ தூக்க வரும் கழுகோ எதுவானாலும் பயப்படாமல் நின்று முதலில் ஒரு பேச்சு வார்த்தை நடத்திப்பார்க்கலாம்.முடியாதபோது சரியான கல்லெடுத்து சரியாகக் குறிபார்த்துச் சரியான வேகத்தில் எறிந்துதான் ஆகவேண்டும்.அதற்கு யோசித்தால் நாய் குரைத்துக்கொண்டேதான் இருக்கும் நாம் ஓடிக்கொண்டேதான் இருப்போம்.

நன்றி . வணக்கம்.

பி.கு : வளவளன்னு நாலு பக்கமெல்லாம் எழுதினால் வலைத்தளத்தில் யாரும் படிக்க மாட்டாங்க என்று ஆசான் மாதவராஜ் சொல்லியிருந்தார்.ஆனால் இதைவிடச் சுருக்கமாகப் பேச எனக்கு வராது.வாசக அன்பர்கள் பொறுத்தருள வேண்டும்.