அரிவால் அரிவாளாகிக் கதிரான கதை

ஆதியிலே வார்த்தை இருந்தது என்று ஆன்மீகமாகப் பேசிக்கொண்டாலும் சொற்கள் மனித உடல் வந்த பிறகு குரல்-குரல் நாண்கள்-மூளை எல்லாம் வந்த பிறகு ரொம்ப காலம் கழித்து வந்த ஜூனியர்தான்.சரி.பீடிகையை இழுக்காமல் மேட்டருக்கு வந்து விடுகிறேன்.தேர்தல் பிரச்சாரத்துக்காக பாடல்கள் தயாரிப்பது/உருவாக்குவது/படைப்பது அப்புறம் அவற்றை ( உருப்படிகள் என்று சு.ரா தன் கடைசி நாட்களில் படைப்புகள் பற்றிக் குறிப்பிட்டது ஏனோ இப்போது நினைவுக்கு வருகிறது) கேசட் அல்லது சிடியில் பதிவு செய்வது என்கிற வேலையைப் பல ஆண்டுகளாகச் செய்து வந்தாலும் சமீப காலங்களில் Recording theatre கள் பெற்றுள்ள டிஜிட்டல் தொழில்நுட்ப மாயத்தில் சொற்கள் பெற்றுள்ள treatment – மற்றும் சொற்கள் நம்மோடு கொண்டுள்ள உறவின் இணைப்புகள் பன்முகப்பட்டு நிற்பது போன்றவற்றை வியப்புடன் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன. ஒலிபதிவுக்கூடத்தில் எப்பக்கமும் தப்ப முடியாத துல்லியத்துடன் சொற்கள் நம்ம்முன் பிரசன்னமாகின்றன.சரி. மகனே மேட்டருக்கு வா.

கடந்த சில பத்தாண்டுகளுக்கு மேலாகவே இயக்க மேடைகளில் பாடிவரும் மக்கள் செல்வாக்குப்பெற்ற கலைஞர்கள் சிலருக்கு சில சொற்களுடன் பிடிபடாத ஒரு உறவு இருப்பதும் சில எழுத்துக்களை அவர்களால் ஒருபோதும் சரியாக உச்சரிக்கவே முடியாது என்பதும் தெரிய வந்தது.

அருந்ததிமக்கள் எழுச்சியின் சின்னம்

அரிவாள் சுத்தியல் நட்சத்திரம்

என்ற வரியை அவர் பாட வேண்டும். அரிவாள் என்று அவரால் பாடமுடியவில்லை.அரிவால் என்றே பாடிக்கொண்டிருந்தார்.அதனால் டேக் ஓகே ஆகாமல் ரீடேக் ரீடேக் என்று போய்க்கொண்டிருந்தது.நேரம் ஆக ஆக தியேட்டர் வாடகை பில்லும் ஏறுமல்லவா? ஒரு உண்டியல் பார்ட்டி எவ்வளவு சிக்கனமாக செலவு செய்ய வேண்டிய நிர்ப்பந்தத்தில் இருக்கும் என்பதைச் சொல்லி விளக்க வேண்டியதில்லை. ஒரு ‘ல்’ என்கிற எழுத்து ‘ள்’ ஆகாத சிக்கலில் 600 ரூபாய்க்கு மேல் மீட்டர் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.இந்த 600 ரூபாயை வசூலிக்க நம் தோழர்கள் எத்தனை வீட்டு வாசலில் நின்று உண்டி அடித்திருப்பார்கள் என்கிற பதட்டம் எனக்கு அதிகமாகிக்கொண்டிருந்தது. சொல் காசாகவும் சொல் உண்டியலின் குலுக்கலாகவும் சொல் தோழர்களின் புழுதிபடிந்த கால்களாகவும் உருமாற்றம் பெற்று மனதில் விதவிதமான உணர்வலைகளைக் கிளப்பியபடி ஓடிக்கொண்டிருக்க கண்ணாடிக்கு அப்பால் அந்தத்தோழர் அரிவாலை அரிவாளாக்கப் போராடிக்கொண்டிருந்தார்.

ஆரம்பத்தில் நானும் லகர ளகர ழகரப் பிரச்னை உள்ள தோழர் அவர் என்று நினைத்து

பள்ளம்

வள்ளம்

குள்ளம்

என்று அவருக்கு விளக்கிக் கொண்டிருந்தேன்.அவர் பள்ளத்தைப் பள்ளமென்றார்.கள்ளத்தைக் கள்ளமென்றே சொன்னார்.அதே வேகத்தில் பாடுங்க என்று சொன்னதும் அரிவால் என்றே மாறா நிலையில் நின்றார்.பேசும்போது சரியாக உச்சரிப்பார்.பாடும்போது மட்டும் அவருக்கு ளகரப் பிரச்னை இருக்கிறதுபோலும் என்று முதலில் நினைத்தேன். ஆனால்..

உள்ளத்தின் அடியாழத் தில்நின்று-எம்

உதிரச் செங்கொடி அசைகிறது

என்கிற வரிகளை உச்சரிப்பு சுத்தமாக -மூன்று லகரங்களையும்- அலட்சியமாகப் பாடி எம்மை மேலும் குழப்பத்தில் ஆழ்த்தினார்.என்ன பிரச்னை அவருக்கு? எந்த இடத்தில் பிரச்னை? என்று தலை குழம்பிய அந்தப்போராட்டத்தினூடே ஒரு மின்னல் வெட்டியது எனக்கு.

’அரிவாள் மற்றும் சுத்தியல் தானே’

என்று ஒரு வரி எழுதி இதைப்பாடுங்க தோழர் என்று கொடுத்தேன். எந்த உச்சரிப்புப் பிழையும் இல்லாமல் கச்சிதமாக அவ்வரியைப் பாடிவிட்டார்..உடனே இன்னொரு வரியை வேகமாக எழுதி இதைப்பாடுங்க என்றேன்,

‘அந்த ஆழ் கிணற்றுக்குள் விழுந்தே’

என்ற வரியை

‘அந்த ஆள் கிணற்றுக்குள் விழுந்தே ‘ என்று பாடினார்.அப்பாடா என்று என் மனக் குழப்பம் தீர்ந்தது.இதுதானா உன் பிரச்னை தோழா?

எனக்கு அண்ணன் கந்தர்வன் பல கூட்டங்களில் ரசித்துச் சொன்ன ஒரு சோவியத் கதை உடனே நினைவுக்கு வந்தது.

கூட்டுப்பண்ணை விவசாயத்தில் சோவியத் நாட்டிலேயே மிக அதிக விளைச்சல் செய்த பெண்மணி என்கிற லெனின் விருது பெற்ற பெண்ணைப் படமெடுக்க பத்திரிகையாளர் ஒருவர் அந்தக்கிராமத்துக்கு வருகிறார்.அந்தப் பெண்மணியிடம் பேட்டியெல்லாம் முடித்து புகைப்படம் எடுக்கும் கட்டம் வருகிறது.அவருடைய குழந்தைகளோடு நிறுத்தி ஒரு படம் கணவரோடு நிறுத்தி ஒரு படம் ஒட்டுமொத்தக் குடும்பத்தாரோடும் சேர்த்து ஒரு படம் தெருவில் வைத்து ஒரு படம் ஊர்மக்களைச் சுற்றிலும் உட்காரவைத்து நடுவில் இவரை நிற்க வைத்து ஒரு படம் ஊர்த்தலைவரோடு ஒரு படம் என்று படங்களை எடுத்துத் தள்ளினார். ஆனால் அவர் எதிர்பார்த்து வந்த ஒரு படம் மட்டும் கிடைக்கவில்லை- அமையவில்லை. என்ன எதிர்பார்த்து வந்தோம் என்ன கிடைக்கவில்லை என்பது அக்கலைஞனுக்குப் பிடிபடவில்லை. ஆனால் இத்தனை படத்திலும் கிட்டாத ஒன்றுதான் தான் தேடி வந்த படம் என்பது மட்டும் நிச்சயமாகத் தெரிந்தது அவனுக்கு. துக்கத்தில் மனம் அமிழ்ந்து கொண்டிருக்க அவன் படங்களை மேலும் ஒரு ரோல் எடுத்து முடித்தான்( அதுதானய்யா கலைஞன் வாங்கி வந்த சாபம்! எந்நாளும் துன்பத்தில் உழலும் சாபம்! எதற்கென்றே பிடிபடாத துயரத்தில் உழலும் சாபம்)

கடைசியில் அவன் துக்கத்துடன் விடை பெற்றான்.அப்பெண்மணியும் அவரது கணவரும் ஊர் எல்லை வரை வழியனுப்ப வந்தனர்.வயல் வெளிகளைத் தாண்டி பஸ் நிற்கும் பிரதான சாலை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தனர். அப்போது அக்கலைஞன் வயல் வெளியில் அப்பெண்மணியை நிறுத்தி ஒரு படம் எடுத்துக்கொள்ளலாமா என்று கேட்டான். உடனே ஓ என்று உற்சாகமாகத் தலையாட்டிய அப்பெண்மணி ஒரு குழந்தையைப்போல வயலின் நடு மையத்துக்கு ஓடினாள்.தன் செல்லமான பிள்ளைகளை அரவணைத்துத் தூக்குவது போல கோதுமைக் கதிர்களை வாரியணைத்துக்கொண்டு இப்போ எடுங்க படம் என்றாள்.கலைஞன் கேலிராவின் லென்ஸ் வழியாக க்ளோஸ்-அப்பில் அவலளப் பார்த்த அக்கணம் அவன் உடம்பே அதிர்ந்தது.இதுவரை அவன் பார்த்தும் பேசியும் வந்த பெண்மணி அங்கே இல்லை. வாரியணைத்த அக்கதிர்களுக்கு நடுவே முகத்தில் அத்தனை சோபையுடன் அத்தனை சிரிப்புடன் முகத்தின் ஒவ்வொரு துணுக்கிலும் ஒளிந்து நின்றிருந்த சிரிப்பெல்லாம் ஒருசேர வெளிப்பட்டு நின்ற பேரழகுடன் அப்பெண்மணி சுடர்ந்துகொண்டிருந்தாள்.இதுதான் இதுதான் என்று மனம் துடிக்க கண்களில் கண்ணீர் தாரை தாரையாக வழிய பார்வை மறைத்தபோதும் குத்து மதிப்பாக அவளுடைய முகத்தைக் குறிவைத்துப் படங்களை எடுத்தான்.

கதிர்களோடு அதாவது தன் உழைப்பின் குழந்தைகளோடு நிற்கும்போது மட்டுமே வெளிப்படும் அந்தப்பேரழகு! அந்தப் பெருமிதம்!

அந்த அரிவால் தோழர் பிரச்னை அற்புதமான இந்தக்கதையை நினைவுபடுத்திவிட்டது.மனித மனம் எப்போது யாருடைய நினைவைக் கிளறி விடும் எதுபற்றிய நினைப்பைத் தூண்டிவிடும் என்று திட்டவட்டமாக யாரால் சொல்ல முடியும்? இப்பதிவில் நான் எழுதத்திட்டமிட்டது சொற்கள் பற்றித்தான்.ஆனால் பாருங்கள் சோவியத்தில் கொண்டுபோய் நிறுத்திவிட்டேன்.

கதிரைப்பறித்தால் அவள் சிரிப்பு போய்விடும். அரிவாளையும் சுத்தியலையும் அடுத்தடுத்து வைத்தால் இவரின் உச்சரிப்பு போய்விடும் என்று பசுவைப் பனை மரத்தில் கட்டி இப்போதைக்கு முடிக்கிறேன்.எழுத நினைத்த சொற்கள் பற்றிய பதிவை நாளை எழுதி முடிக்க முயற்சிக்கிறேன்.நன்றி. வணக்கம்.