மரியாதை வருவதில்லை

 

நாங்கள் அறிவொளி இயக்கத்தில் கற்போம் கற்பிப்போம் என்கிற முழக்கத்தோடு 90களின் மத்தியில் கிராமம் கிராமமாகச் சுற்றிக்கொண்டிருந்த நாட்களில் சங்கரன்கோவில் வட்டாரத்தில் திருவேங்கடம் பக்கம் ஒரு கிராமத்தில் கோட்டைச்சாமி என்கிற ஒரு மனிதரைச் சந்திக்க நேர்ந்தது.ஊர்ப்பெயர் மறந்து விட்டது.அவரை எனக்கு அறிமுகம் செய்துவைத்த அந்த வாத்தியார் பேரும் மறந்து விட்டது.(சமீப காலமாகவே இந்த மூளை என்பது மறப்பதற்கு உதவும் ஒரு கருவியாக மாறிக்கொண்டிருக்கிறது-அது தனிச் சோகக்கதை. அதை விடுங்க அப்புறம் பேசலாம் அதைப்பத்தி)

அவரைச் சந்திப்பதற்கு முன் இலக்கியம் பற்றியும் நான் ஒரு இலக்கியவாதி என்பது பற்றியும் நான் கொண்டிருந்த பெருமிதமெல்லாம் அன்று தகர்ந்து வீழ்ந்தது.

கோட்டைச்சாமிக்கு உள்ளூரில் எந்த மரியாதையும் கிடையாது. அவரைக்கண்டாலே எல்லோரும் ஒரு கிண்டலான மனநிலைக்குப் போய்விடுவார்கள்.அவருடைய துணைவியாரும்கூட ரொம்ப காலமாக அவர் மீது எரிச்சலடைந்துதான் இருந்தாராம்.நான் சந்தித்த காலத்தில் அவர் அப்படி இல்லை.கணவர் மீது மிகுந்த பரிவு கொண்டவராக மாறியிருந்தார்.

கோட்டைச்சாமி பள்ளிக்கூடப்பக்கம் போகாதவர்.ஆனால் தன் சொந்த முயற்சியில் போராடி –படிச்ச உள்ளூர் பையன்கள் உதவியுடன் – எழுத்துக்கூட்டி வாசிக்கவும் – தப்பும் தவறுமாக என்றாலும் எழுதவும்கூட கற்றுக்கொண்டிருந்தார்.ஆகவேதான் அப்பகுதி அறிவொளிப் பொறுப்பாளர் மாவட்டப்பொறுப்பில் பணியாற்றிய என்னிடம் அவரை ’ அறிவொளி வருமுன்னரே கற்றுக்கொள்ள ஆரம்பித்தவர் ’ என்று அறிமுகம் செய்தது.அறிவொளி இயக்கத்தை கோட்டைச்சாமி சிக்கெனப்பற்றிக்கொண்டார்.

அதெல்லாம் சரிதான்.ஆனால் அவரிடம் ஒரே ஒரு பிரச்னை இருந்தது.யாரோடும் அவர் பேசுவது கிடையாது.எல்லாமே பாட்டாகத்தான் பாடுவது.மனைவி, குழந்தையில் ஆரம்பித்து எதிர்ப்படும் யாரிடமும் – அவரோடு பேச்சுக்கொடுக்கும் யாரிடமும்- பாட்டில்தான் பதிலுரைப்பது-வினவுவது எல்லாமே.

வயிறு பசித்தால் அவர் துணைவியாரிடம்

‘அன்பே ஆருயிரே

அடி வயிற்றில் தீப்பிடித்து

அரை மணி யாச்சுது

அமுதம் படைப்பாயா? ‘ என்றுதான் கேட்பார்.

என்னப்பா கோட்டைச்சாமி நெல்லுக்கருது அறுக்கப் போவமா? என்று சக உழைப்பாளிகள் வந்து அழைத்தால்

‘ நேற்றறுத்த நெல்மணிக்குக்

கூலி வந்து சேரலையே

நெதமும் இப்படியே

நெல்லறுக்க ஏலாது,

என்றுதான் பதிலளிப்பார்.

நான் அவரைப்பற்றிச் சொல்லக் கேள்விப்பட்டும் நம்பாமல்தான் பார்க்கப்போனேன். சந்தித்தபோது நான் அடைந்த வியப்பு இன்னும் என் நெற்றியில் சுருங்கி நிற்கிறது. எத்தனை வயசிலிருந்து இப்படிப் பாட்டாகப் பேசுகிற பழக்கம் உங்களுக்கு வந்தது என்று கேட்டேன்.

ஈரேழு வயதென்று

இப்போது ஞாபகம்

என்று சற்றும் யோசிக்காமல் கூறினார்.அவருடைய மனைவியிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது ”அந்தக் கொடுமையை ஏங்கேக்கிக” என்று ஆரம்பித்து அவர் சொன்ன கதைகள் விடிய விடிய எழுதிக்கொண்டிருக்கலாம். முதல் பிரசவத்துக்காக அவர் சங்கரன்கோவில் அரசு மருத்துவமனையில் சேர்ந்திருந்தபோது கோட்டைச் சாமியும் கூடவே இருந்து தன் பாட்டால் அந்த ஆசுப்பத்திரியையே கதிகலங்கச் செய்தாராம்.கடேசியில் டிஸ்சார்ஜ் ஆகும் போது நர்சுகள் ,கம்பவுண்டர்கள் காசு காசு என்று அரிக்க,

தும்பைப் பூப்போல

வெள்ளை உடை உடுத்தி

துட்டுத் துட்டென்று

துரத்தி வரலாமா

துட்டிருந்தால்

என் தங்க மனையாளை

தனியார் டாக்டரிடம்

நல்ல வாசமுள்ள இடம் தேடிப்

போயிருக்க மாட்டேனா

எட்டூருக்கு நாறும் இந்த

நாறக்குழியிலேயா

நாம்பெத்த மகனைப்

பெத்தெடுக்க விட்டிருப்பேன்

என்று சொன்னாராம்.செவிலியர் எல்லோரும் வீவீ என்று அவரோடு சண்டைக்கு வந்துவிட்டார்களாம்.தப்பிச்சு வந்ததே பெரும்பாடாகி விட்டதாம்.அதேபோல பஸ் ஏறி திருநெல்வேலி போன கதை,திருச்செந்தூருக்கு மகனுக்கு முடி இறக்கப் போன கதை,திருநெல்வேலியில் சந்தேகக்கேசில் போலீசில் மாட்டிய கதை என்று சொல்லச்சொல்ல ஊற்றுப்போலக் கதைகள் வந்து கொண்டிருந்தன.

இவர் தொல்லை தாங்க முடியவில்லை.ஊரிலும் மதிப்பில்லை.ஆந்திராவுக்கு கல் உடைக்க ஆள் தேவை என்று ஒரு ஏஜண்ட் வந்தபோது தன் இரண்டு காதுக்கம்மலை அடகு வைத்து இருநூறு ரூபாய் பணம் புரட்டிக் கணவனை அந்த ஏஜெண்டுடன் அனுப்பி விட்டார்.எங்கிட்டாவது போனாலாவது மனுசன் திருந்தி வரமாட்டாரா என்கிற நம்பிக்கையில்.

ஆனால் அந்த ஏஜண்ட் அழைத்துச் சென்றது ஆந்திராவுக்கு அல்ல.மத்திய பிரதேசத்தில் ஒரு மலைக்காட்டில் சிலேட்டுக்கான கல் அறுக்கும் சுரங்கத்துக்கு.

போன மூணுநாளில் கைகால் நக இணுக்கிலெல்லாம் கரி புகுந்து கரும்பிண்டமாக அலைய நேர்ந்தது.அவமான வசைகள்,அரைகுறைச் சாப்பாடு,சமயத்தில் அடிகூட உண்டு.கண்காணாத் தூரத்தில் கொத்தடிமைத் தொழில் புரிய நேர்ந்ததே என்று கோட்டைச்சாமி கண்ணீர் உகுக்காத நாளில்லை.கண்ணீரில் நனைந்த பாடல்களைத் தன் சக தமிழ் உழைப்பாளிகளிடம் இவர் சொல்லச் சொல்ல எல்லோரும் இரவுகளில் உட்கார்ந்து அழுவார்களாம்.

அங்கிருந்து தப்பி இவரும் இன்னொருவரும் மட்டும் கால் நடையாகவே 60 மைல் ஓடி ரயில் பிடித்து தெற்கே வந்திருக்கிறார்கள்.திருச்சியில் வைத்து ரயில்வே ஸ்குவாட் அவர்களைப் பிடித்துவிட்டது.ரயில்வே போலீசாரிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டு கோர்ட்டுக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டிருக்கிறார்கள்.(தமிழ் நாட்டு ரயில்வேக்காரர்கள் இதில் மட்டும் ரொம்ப யோக்கியமாக இருப்பார்கள்.சுப்ரீம் கோர்ட் உத்தரவு போட்டும் சைடு பெர்த்தில் 3 அடுக்குப் போட்டுப் பயணிகளின் கழுத்தெலும்பையும் முதுகெலும்பையும் உடைத்து 300 ரூபாய் வசூல் செய்வதை மற்ற ரயில்வே எல்லாம் எடுத்தும் இவர்கள் மட்டும் எடுக்க மறுக்கிறார்கள்- கதைக்கு நடுவே கதை சொல்லி தன் சோகத்தையும் சந்தடி சாக்கில் செருகி விட்டதற்கு மன்னிக்கவும்)

டிக்கட் இல்லாமல் பயணம் செய்தீர்களா என்று கோர்ட்டார் கூண்டில் நின்ற இவரைப் பார்த்துக் கேட்கவும் இவர் கதறியழுது ஏ சாமி ஆதியிலும் திருடனல்ல நான் சாதியிலும் கள்ளனல்ல.தங்க மனையாட்டி கழ்ட்டிக்கொடுத்த கம்மல்.... என்று ஆதியோடு அந்தமாக நடந்த கதை பூராவையும் பாட்டாகவே சொல்ல அதைக்கேட்ட கோர்ட்டார் கண்கலங்கி அவரை விடுதலை செய்து ரயில்வே பாஸ் கொடுத்து சாப்பாடும் போட்டு அனுப்பி விட்டாராம்.

” ஊர் வந்து சேர்ந்து அவுக என் வீட்டு வாசலில் நின்னு அன்னிக்குப் பாடுன பாட்டைக்கேட்டு நான் தெருவிலே உருண்டு அழுத அழுகை இருக்கே . சாமி...” என்று அவருடைய துணைவியார் என்னிடம் பேசிக்கொண்டிருந்த போதே அந்த நாளின் துயரத்தைக் கண்ணில் பெருக்கி கேவி அழ ஆரம்பித்தார்.( நானும்தான் என்பதைச் சொல்ல வேண்டியதில்லை)

இத்தனைக்குப் பிறகும் கோட்டைச்சாமி பாட்டை விட்டாரில்லை.

கூடுதலாக இப்போது அதையெல்லாம் அறிவொளி நோட்டுகளில் எழுத ஆரம்பித்திருந்தார்.அவற்றில் ஒன்றிரண்டை வாசித்துவிட்டுத் தருகிறேன் என்று வாங்கி வந்து சில பாடல்களைப் பிரதி எடுத்துக்கொண்டு கொடுத்துவிட்டேன்.அதனால்தான் இத்தனை மறதிப்புத்தி வந்த பிறகும் சில பாடல்களை மேலே எழுத முடிந்தது.

அவன் கலைஞனா?

நானா?

என்கிற கேள்வி எப்போதும் ஒரு நதிபோல என் மனசில் துள்ளிக்கொண்டே இருக்கிறபடியால் ஒருபோதும் என்மீது எனக்குப் பெரிய மரியாதை ஒன்றும் வருவதே இல்லை.